35 χρόνια μετράμε από την πιο μαύρη στιγμή του χουντικού πραξικοπήματος, που άνοιξε την πόρτα στην εισβολή και κατοχή της Κύπρου. Οι θύτες του εγκλήματος αυτού μπορεί να μην είναι πλέον επίσημα στο τιμόνι, αλλά οι αντιλήψεις και οι ιδεολογίες μίσους που έσπειραν ακόμη και σήμερα εμποδίζουν τους κατοίκους της νήσου να απολαύσουν την επανένωση της πατρίδας.
Ας ελπίσουμε ότι για το καλό όλων όσων ζουν εδώ, να αντιληφθούμε πως η παρούσα κατάσταση στην Κύπρο είναι η αποτυχία του εθνικισμού. Και αυτό συμβαίνει σε όλα τα επίπεδα, από την αποτυχία του να δημιουργήσει βιώσιμα κράτη (η κυπριακή δημοκρατία δεν ελέγχει τα εδάφη του βορείου τμήματός της, ενώ η βόρεια Κύπρος είναι ένα προτεκτοράτο της Άγκυρας), μέχρι την αποτυχία να δομηθεί μία καθημερινή ζωή που να χαρακτηρίζεται από την συνοχή (εποικισμός στον βορρά, εθνικιστικές νοοτροπίες άπαρτχάιντ στον νότο), ο εθνικισμός στην Κύπρο είπε ό,τι είχε να πει. Και δημιούργησε ένα καθεστώς ασχήμειας. Στο χέρι όλων των κατοίκων της Κύπρου είναι να αλλάξει αυτό. Και οι κάτοικοι του νησιού δεν είναι μόνο οι ελληνοκύπριοι και οι τουρκοκύπριοι. Είναι εκτός αυτών και οι Αρμένιοι, οι Μαρωνίτες, οι ελλαδίτες, οι Τούρκοι, οι κάθε λόγής πρόσφυγες και μετανάστες.
Εκεί μπορεί να υπάρξει η μοναδική αχτίδα φωτός, στην κοινή δράση από τα κάτω και στην επαναπροσέγγιση της καθημερινής ζωής, πέρα από τις εμπορικές σχέσεις τυπικότητας και τις συζητήσεις σε κλειστά δωμάτια.
