Ο Χρήστος, 19 χρονών, δουλεύει σε delivery fast food. Εργάζεται 3 βράδια την εβδομάδα, του τηλεφωνούν όποτε τον χρειάζονται. Ανασφάλιστος. Δεν έχει συναντήσει ποτέ κάποιον συνάδελφό του.
Η Μαρία, 29 χρονών, μεταπτυχιακή φοιτήτρια της ιατρικής, άμισθη επιστημονική συνεργάτιδα στα εργαστήρια του πανεπιτημίου.
Ο Τάσος, 33 χρονών, πατέρας 2 παιδιών, ιατρικός επισκέπτης, απασχολούμενος σε εταιρία φαρμάκων με ρήτρα γεωγραφικής κινητικότητας. Δυο μέρες την εβδομάδα στην πόλη του, τέσσερις αλλού.
Η Ελένη, 22 χρονών, ασκούμενη δικηγόρος. Ώρες εργασίας: απροσδιόριστες, αντικείμενο: απροσδιόριστο, μισθός: 250 ευρώ το μήνα
Ο Νικόλας, 55 χρονών, εργαζόμενος σε πρακτορείο ΟΠΑΠ με ημερήσιες συμβάσεις εδώ και 20 χρόνια.
Ο Μουρατ, 40 χρονών, δουλεύει στην οικοδομή εδώ και δύο μήνες, τελειώνει σε 10 ημέρες. Θα ξαναδουλέψει άραγε; Πότε; Πού;
Η Κατερίνα, 45 χρονών, καθαρίστρια στα λιμάνι Θεσσαλονίκης εδώ και 20 χρόνια. Εργαζόμενη με διαδοχικές συμβάσεις έργου. Δε γνωρίζει καν το όνομα του εργοδότη της.
Ο Πάνος, 59 χρονών και η Άννα, η γυναίκα του, 45 χρονών, εργάτες και οι δυο σε εργοστάσιο ανταλλακτικών. Δεν πάει καλά άκουσαν, θα κλείσει και θα μεταφερθεί στη Βουλγαρία. Θα απολυθούν όλοι;
Η επισφαλής εργασία δεν είναι πιόνι σε πολιτικό παιχνίδι, δεν είναι θεωρητική κατασκευή, είναι ζωές ανθρώπων, όχι κάποιων, μα της πλειοψηφίας.
Επισφαλής ο εργαζόμενος σήμερα, αβέβαιος μ’ άλλα λόγια για: 1. την εύρεση και συνέχιση της εργασίας του, 2. τις συνθήκες εργασίας του (ωράριο, χώρος, ρυθμός εργασίας, συνάδελφοι), 3. τις αποδοχές του (αμοιβή, επιδόματα), 4. την κοινωνική του προστασία (ασφάλιση υγείας, συνταξιοδότηση).
Στο καπιταλιστικό μοντέλο παραγωγής η μισθωτή εργασία υποβαθμίζεται διπλά: Και ως θεμελιώδης βάση της κοινωνικής ένταξης και ως οικονομικό μέγεθος. Ο εργαζόμενος σήμερα είναι μόνος κι αδύναμος, ενώ συγχρόνως αυτός είναι που επωμίζεται τον οικονομικό κίνδυνο της επιχειρηματικής δράσης του εργοδότη.
Απασχολήσιμο τον λέει σήμερα τον εργαζόμενο η κυρίαρχη αυτή πολιτική. Η εργασία παύει να υπάρχει ως δημόσιο αγαθό και δικαίωμα, ως στοιχείο κοινωνικού και πολιτικού προσδιορισμού, η εργασία που κάποτε μας «έφερνε κοντά», τώρα μας διαχωρίζει.
- Πώς να παλέψουμε αυτή την πολιτική που γεννά στρατιές νεόπτωχων;
- Πώς να πολεμήσουμε την κατεδάφιση δικαιωμάτων που γίνονται στο όνομα μιας ανομιμοποίητης οικονομικής επιλογής;
- Πώς να αντιμετωπίσουμε την νέα κοινωνική διαίρεση;
Εμείς, οι απασχολήσιμοι, οι ληξιπρόθεσμοι, οι αναλώσιμοι δεν μπορούμε να μένουμε απαθείς. Η εξασφάλιση μιας μόνιμης και αποδοτικής εργασίας για όλους απαιτεί μια νέα συλλογική λειτουργία, μια νέα συνδικαλιστική και πολιτική δράση.
Να κατανοήσουμε πώς θα υπερβούμε τις νέες συνθήκες που μας διαχωρίζουν, να ξανασκεφτούμε την ιστορική παράδοση της εργατικής τάξης και να εμπνευστούμε απ’ αυτήν, να οικοδομήσουμε την αλληλεγγύη ενός κινήματος που θα αναπαράγεται, να γίνουν κοινά τα της εργασίας.
Ένα νέο πεδίο αγώνα ανοίγεται στις γνωστές διεκδικήσεις:
- Ο αγώνας για το μισθό: το μέγεθος που τώρα τίθεται στη βάση των διαχωρισμών, των σχέσεων εξουσίασης και ιεραρχίας στην εργασία και την κοινωνία.
- Ο αγώνας για το 35ωρο, που θα επιτρέψει τη συμμετοχή στα εργασιακά «κοινά».
- Μα, πρώτα απ’ όλα, ο αγώνας για την πίστη στη δυναμική της συλλογικής δράσης να επιφέρει ανατροπές.
Το νέο αυτό πεδίο αγώνα απαιτεί ένα νέο είδος οργάνωσης, έξω από τα όρια του παραδοσιακού εργασιακού χωροχρόνου. Η πρόκληση: Να συνδεθούμε υπό ευρύτερες ομπρέλλες συλλογικοτήτων εργαζόμενοι διαφορετικών θέσεων εργασίας, να επιχειρήσουμε τη συνδικαλιστική οργάνωση και των νέων κατηγοριών εργαζομένων είτε στα υπάρχοντα συνδικάτα είτε με τη δημιουργία νέων, ώστε να οικοδομηθεί ένα νέο συλλογικό υποκείμενο ικανό να θέσει επιθετικά και πάλι τα αιτήματά του, να διεκδικήσει, να καταστεί ισχυρός αντίπαλος της εργοδοτικής τρομοκρατίας.
